Barach

Het was een hele eer voor ons, icoonschilders in opleiding bij Zr. Delian, een week te mogen schilderen in Schoten, België.

In Schoten staat in een werkelijk schitterende tuin Priorij Regina Pacis, het onderkomen van de witte Benedictinessen. Hier woont Zr. Elizabeth van wie Zr. Delian het icoonschilderen heeft geleerd. Wij, Ria en ik, gingen dichter naar de bron. Op weg er naar toe zagen wij aan de helblauwe lucht twee merkwaardige wolkenflarden, het was niet moeilijk er twee vliegende engelen in te zien. De week kon voor ons nu al niet meer stuk!

Ieder jaar komt een kleine groep schilders hier bijeen, niet om les te krijgen maar om ervaringen uit te wisselen en van elkaar te leren, dit is enigszins vergelijkbaar met de terugkomdagen van het Barach-atelier. Een groot verschil is dat je te gast bent in een contemplatieve orde. Om negen uur 's avonds gaat de deur op slot. Dat was even schrikken voor iemand van de orde der vrijbuiters! Voordeel is dat men ruimschoots nachtrust kan genieten, echt genieten, in een wonderbaarlijke stilte.

De zusters leven volgens een strikte dagindeling en hebben al heel wat achter de rug wanneer wij de ochtendmis bijwonen. Dan ontbijten en schilderen.

Tot onze verbazing schilderde bijna niet een van de andere gasten op de manier zoals wij het van Zr. Delian geleerd hebben: van donker naar licht. Wij hebben geleerd dat een icoon geboren wordt, net als wij, vanuit het donker naar het licht. Het is niet een makkelijke manier van schilderen, meestal een worsteling, eigenlijk zoals soms het leven zelf, maar het is symbolisch zo mooi en je ziet het schitterende diepe warme licht als de icoon eenmaal af is. De meeste gastschilders kwamen uit België en hadden cursussen gevolgd bij Joris van Ael.

Het was midden in de week, Ria en ik liepen na het middagmaal even in de tuin, dat wij in de verte een bekende verschijning zagen, in vrolijk zomers geel, korte mouwen, Delian.
Het is altijd een warm weerzien tussen Delian en Elizabeth. Zr.Elizabeth schildert niet meer, vanwege haar zeer hoge leeftijd maar zij borduurt nog wel; iconen.
Zr.Delian gaf aanwijzingen aan de schilders en kon het niet nalaten een opmerking te plaatsen over een tekst waarin men de vrouwelijke tak der bevolking vergeten was te benoemen, ik voelde me meer thuis ineens. Vervolgens schilderde zij een reisicoontje in één middag, en dit is met een van de gastschilders meegegaan helemaal naar Argentinië.

Om 5 uur namiddags wonen we de vespers bij en na de broodmaaltijd is er tijd om in de tuin te wandelen. Maar Delian is in haar auto gaan zitten om een beetje op te warmen. Buiten was de temperatuur echt zomers, maar één uur in het atelier en je bent zowat onderkoeld. Dat ligt kennelijk aan de moerasgrond waarop de gebouwen staan.
We namen afscheid van Zr. Delian en maakten ons op voor de twee laatste dagen van deze bijzondere week waarin we gaandeweg meer contact kregen met onze medeschilders. We zagen ook weer wat een luxe atelier we in Tilburg toch hebben; ieder een eigen tafel. Hier deelde de meesten een tafel, en mijn buurvrouw was met een flinke icoon bezig en had behoorlijk wat spullen, zodat ik in de loop van de week steeds meer richting raam verschoof.

De laatste dag, vrijdag, was er bij de ochtendmis een iconenwijding. Daarna onze bescheiden maar toch zeer comfortabele gastenkamers ontruimen en na het middagmaal het afscheid en naar huis.....

Pas in de loop van de avond besefte ik ten volle wat een bijzondere week wij hadden beleefd. Dat laat zich moeilijk onder woorden brengen. Wat ik in ieder geval het minst gemist heb is de televisie, en de rest wat van buitenaf op je afkomt. Waar ik meteen een soort heimwee naar had was de sfeer van soberheid, de vitaliteit en gastvrijheid van de zusters in het wit, waarvan wij er enkele van hebben mogen leren kennen: Zr. Hadewych, Zr. Elizabeth, Zr. Marina en Zr.Erica.

Om er even rond te kijken: www.benedictinessen-schoten.be
Op deze site onder links: kloosterserie aflevering 8 van rkk kruispunt Zr. Erica van de Couter.