Barach

In die dagen besloot Israël het noorden van de Gaza-strook te bombarderen. Ook de bewoners van de stad Jaballa werd te verstaan gegeven dat ze maar beter konden vertrekken. De onheilstijding was te lezen op pamfletten die door vliegtuigjes boven de stad werden uitgestrooid. De teksten lieten aan duidelijkheid niets te wensen over:

Ieder die de waarschuwing in de wind sloeg zou zijn leven niet zeker zijn. Met aan het westen de zee en in het oosten een met hekken en muren versperde grens, was de enige optie de weg naar het zuiden.

Velen gingen te voet op reis. Ook Yusuf vertrok, samen met Mera, die hoogzwanger was. Hij had zijn ezeltje voor de kar gespannen. Mera had een plaatsje gevonden tussen wat huisraad en enige kledingstukken op de kist met het timmermansgereedschap van Yusuf. Hun kostbare bezit, een jonge geit, trippelde vastgebonden aan de kar, geduldig mee. Yusuf hoopte aan het einde van de dag in “veilig” gebied te zijn. Onderweg zagen ze de aangerichte verwoestingen in de dorpjes, waar mensen tussen de puinhopen, vertwijfeld naar vermiste dierbaren zochten.

Halverwege de dag kreeg Mera het eerste signaal dat de bevalling niet lang meer op zich zou laten wachten. Aan het einde van de middag kwamen ze voorbij een ziekenhuis, waar Yusuf zich meldde bij de eerste hulp, maar hij zag zelf dat het zinloos was. Alle ziekenzalen lagen vol met gewonden. Zelfs op de vloeren en in de gangen lagen kermende patiënten. Verder waren alle gebouwen die nog enigszins bewoonbaar waren volgepakt met vluchtelingen. Nog een ziekenhuis geprobeerd in de volgende stad, wederom zinloos.

Het werd al donker en de weeën waren inmiddels begonnen, toen ze buiten de stad in het veld bij een herdershut aankwamen.  Ze konden een vuurtje maken en waren tenminste beschut tegen regen en kou. Toen de barensnood het hoogst was, stopte  voor de hut een jeep van het Israëlische leger. Een arts, die onderweg was naar het ziekenhuis, stapte uit en zij verleende deskundige hulp. Mera bracht een gezonde dochter ter wereld. En zij noemden haar Zaya. In de Arabische taal betekent deze naam: “hoop”. Ze wikkelden de baby in een wollen dekentje en legden haar in een campingbedje dat Yusuf met stro had gevuld. De arts beloofde aan de herders, die nog in de buurt waren, door te geven dat er in de herdershut een kind was geboren. Misschien hadden ze nog wat te eten voor het jonge stel.

De herders waren er binnen het halfuur. Ze brachten vers fruit, schapenkaas en brood mee. Ze feliciteerden Yusuf en Mera en bewonderden de pasgeborene.

In de stad van waaruit ze vertrokken waren, loeiden de sirenes, boodschap van naderend gevaar.

Opnieuw daalden er pamfletten als grote sneeuwvlokken neer: “Israël had besloten nu ook het zuiden te bombarderen”.

De vrede leek verder weg dan ooit. Yusuf moest huilen, hij was toch van goede wil.


Peter Graumans.